Sabahtan akşama kadar taso,misket,beyblade ve bu tarz oyunlarla geçti. Akşamları ise körebe, sobelemece veya top oynardık. Bazı zamanlar da bisiklet yarıştırırdık.
Çocukluğumda oyun oynamak beni en mutlu eden faktörmüş bunu yaşım ilerledikçe daha iyi anladım.
Çok özlüyorum o yılları, gurbet özlemi anne özlemi gibi.
Velhasıl kelam bir gün annem misafirliğe gidiyordu evde tek kalmıyım başıma bir şey gelir diye beni de yanısıra götürdü.
Bende çocuğum ya yer bilmem, iz bilmem. O akılla misket oynayanları görüp, mırın kırın ederek onların yanında kalmıştım. Ancak annemin hangi eve gittiğini bilmiyordum. Akşama kadar orada, mahallenin çocuklarıyla oynadım. Karanlık kısmaya yakındı ve ben etrafıma baktığımda hiç tanıdık yüz görmüyordum.
Ağladım bir süre. Daha sonra çocuklar beni kayboldu diye düşünüp, bir yere götüreceklerini söylediler.
O zaman çok korkmuştum. Dağlık, tepeye doğru hızlıca gittik. Orada minareli bir ev kaldı. O eski tür bi cami imiş. Çocukken bilmiyordum. Çocuksunuz ve aklınıza bin bir türlü şey geliyor.
Ben hayla ağlıyorum, hüngür hüngür. Hava zifiri karanlık oldu. Bir den anonsum yapıldı.
Dış görünüşüm tarif edildi. "Küçük, erkek çocuğu bulunmuştur. Üstünde kırmızı kazak vardır." diye.
O zaman içinde ki korku biraz dindi.
Çok geçmeden annem ve babam geldi, beni almaya. Saatlerce gözlerimden akan yaş, birden durdu ve yüzüm güldü. Anneme sarıldım. Annem de ağlıyordu. Annem ağlayınca bende ağladım. Bir kaç dakika sımsıkı sarıldı bana. Babam anneme çok kızmıştı belli. Gözlerinden onunda ne kadar korktuğunu anlayabiliyordum.
Ve o günden sonra büyüdüm ve ilk defa sorumluluk almam bilinci oturdu üstüme....
Cem Özer GÜNGÖR
03.02.2015
